KTO - Kulturalne To i Owo

25 października 2023 roku Laura Łącz, popularna aktorka teatralna i filmowa, pisarka, właścicielka Agencji Artystycznej "Laura" obchodziła swoje kolejne urodziny. Z tej okazji przypominam mój wywiad z Nią przeprowadzony 19 listopada 2012 roku i opublikowany nazajutrz w „Wiadomościach 24.pl”. Pamiętam, jakie wrażenie wywarły na mnie wtedy niezwykle szczere i zaskakujące wypowiedzi Pani Laury. Laura Łącz. Fot. archiwum prywatne Aktorki - Pani Lauro, komu zawdzięcza Pani swoje oryginalne, rzadkie kiedyś, a i dziś nieczęste imię? - Zauważyłam, że już pojawiają się Laury wśród pokolenia dwudziestoletnich dziewcząt i małych dziewczynek; mamy nawet aktorkę Laurę Samojłowicz. Natomiast kiedy ja byłam dzieckiem, byłam chyba jedyną dziewczynką o tym imieniu w Warszawie. Pochodzi ono jednoznacznie od Laury z "Kordiana". Moja mama jako studentka szkoły teatralnej i ulubienica Leona Schillera, ówczesnego rektora tej uczelni i dyrektora Teatru Polskiego przygotowała na tak

Październik przebiega w Ostrowcu Świętokrzyskim pod znakiem celebracji Dnia Seniora. Okolicznościowe imprezy zorganizowały już chyba wszystkie rady osiedlowe, a zwieńczeniem był Miejski Dzień Seniora, na które zaprosiły osoby „wcześniej urodzone” władze miasta z Wiceprezydentem Miasta, Arturem Łakomcem na czele. W hali sportowo – widowiskowej MOSiR wystąpili Andrzej i Maja Sikorowscy z zespołem. Andrzej i Maja Sikorowscy z zespołem. Fot. Krzysztof Krzak Kariera Andrzeja Sikorowskiego rozpoczęła się ponad pół wieku temu, gdy jako student filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie został laureatem Festiwalu Piosenki Studenckiej. Potem związał się z krakowskim kabaretem Pod Budą, by w 1977 roku stanąć na czele grupy wokalno – instrumentalnej Pod Budą , dla której stworzył większość piosenek, pisząc zarówno teksty, jak i komponując melodie. Rozpoznawalność zespołowi przyniosła „Bardzo smutna piosenka retro” ze słynnym refrenem: „Kap, kap płyną łzy, w łez kałużach ja

W zasadzie każde pisanie o kolejnej premierze w Teatrze telewizji można ostatnio zaczynać od stwierdzenia: ale to już było. Dotyczy to także najnowszego spektaklu zagranego na żywo ze studia TVP 3 w Lublinie 23 października 2023 roku, czyli „Zegarka” Jerzego Szaniawskiego w reżyserii Agnieszki Lipiec – Wróblewskiej.   Piotr Żurawski i Karolina Gruszka. Fot. Kleopatra Kharof Nowymi wersjami prezentowanych przed laty w Teatrze TVP były, przypomnijmy, i „Pierwsza lepsza”, i „Mord w hurtowni” czy „Apetyt na czereśnie”. „Zegarek” miał swoją telewizyjną prapremierę już w 1955 roku. Jedną z ról w tym spektaklu wyreżyserowanym przez Józefa Słotwińskiego zagrał Tadeusz Łomnicki, który powtórzył rolę Jana w reżyserowanym przez Jerzego Antczaka „Zegarku” z 1961 roku. Zegarmistrzem był w nim znakomity Kazimierz Opaliński, a Panią Antonina Gordon – Górecka, która jeszcze raz zagrała tę rolę w 1980 r. (reżyserował Andrzej Zakrzewski, a grali też: Jan Świderski i Marek Kondrat).   Krzysztof

Kolejna ciekawa wystawa zaistniała w Klubie Kameleon Elżbiety i Piotra Sobierajskich w Ostrowcu Świętokrzyskim w sobotę, 21 października 2023 roku. Swoje obrazy pokazała Ewa Stawiarska.   Ewa Stawiarska podczas wernisażu w Klubie Kameleon. Fot. Krzysztof Krzak Artystka urodziła się w Opatowie, obecnie mieszka w Ostrowcu Świętokrzyskim. Jest absolwentką Wydziału Grafiki Uniwersytetu Technologiczno – Humanistycznego w Radomiu. Malarstwo było jej pasją właściwie od zawsze, ale od jakiegoś czasu, ku także swojemu zaskoczeniu, większość czasu poświęconego na działalność artystyczną zajmuje jej rzeźba. Spod ręki Ewy Stawiarskiej wychodzą głównie rekonstrukcje paleontologiczne, modele głębinowych potworów, przeskalowane zwierzęta, widoczne normalnie tylko okiem uzbrojonym. Jej prace znajdują się w wielu muzeach w Polsce (m.in. w Centrum Edukacji Przyrodniczej Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz w Muzeum Przyrodniczym Uniwersytetu Łódzkiego) i na świecie (Bornholm, Utah, Martynika, Wielka B

Dostojnie, acz przede wszystkim śpiewająco przebiegał jubileusz 30 – lecia działalności Chóru Nauczycielskiego „Coro Cantorum” pod dyrekcją Ewy Goworowskiej z Ostrowca Świętokrzyskiego, który odbył się w piątek, 20 października 2023 r. w nowo oddanej do użytku sali kina „Etiuda” w Centrum Tradycji Hutnictwa. Nauczycielski Chór Coro Cantorum. Fot. Stanisław Dunin - Borkowski Tak naprawdę historia tej formacji śpiewaczej rozpoczęła się 32 lata temu (pandemia i inne okoliczności spowodowały, że jubileusz obchodzony jest z czasowym poślizgiem), w 199 1 roku, kiedy to ostrowiecki muzyk, nauczyciel Wiesław Buśko zaprosił do współpracy nauczycielki wychowania muzycznego, w tym wiele swoich byłych uczennic ze Studium Nauczycielskiego i Państwowej Szkoły Muzycznej. I tak zaczął się formować chór, do którego z czasem zaczęli dołączać nauczyciele innych specjalności (na przykład poloniści, jak Małgorzata Malinowska, pełniąca też funkcję prezesa chóru), nauczyciele emerytowani, a także o

Na kilka dni przed dziesiątą rocznicą śmierci Joanny Chmielewskiej, jednej z najpoczytniejszych twórczyń powieści sensacyjno – kryminalnych i obyczajowych, Wydawnictwo Znak wypuściło na rynek księgarski utwór „Niełatwo mnie zabić. Opowieść o Joannie Chmielewskiej” autorstwa Katarzyny Drogi. Okładkę zaprojektowała Maria Gromek. Fot. materiał prasowy Nie pierwsza to tego typu pozycja w dorobku twórczym Katarzyny Drogi. Wcześniej stworzyła już ona literackie portrety choćby Hanki Bielickiej, Hanki Ordonówny, Oli Piłsudskiej czy doktor Ireny Ćwiertni. Wszystko wskazuje na to, że ta dziennikarka i pisarka znakomicie czuje się w tym specyficznym gatunku literackim, jakim jest powieść biograficzna balansująca na pograniczu typowej biografii i powieści stricte fabularnej. Biorąc na tapet postać Joanny Chmielewskiej Katarzyna Droga miała w dużym stopniu ułatwione zadanie ze względu na obfitość materiału źródłowego. Po autorce kultowego „Lesia” pozostały liczne wywiady, film dokumentalny

Mało kto potrafił pisać z takim znawstwem o sprawach damsko – męskich, jak Agnieszka Osiecka. Znawstwem i uniwersalnością, powodującą, że nawet teksty powstałe ponad pół wieku temu i dziś brzmią aktualnie. Można się było o tym przekonać oglądając spektakl „Apetyt na czereśnie” pokazany w Teatrze Telewizji 2 października 2023 roku. Katarzyna Dąbrowska i Arkadiusz Brykalski. Fot. Jan Bogacz/TVP Historia przedstawiona w rzeczonym spektaklu zaczyna się stereotypowo, a nawet banalnie. Oto w przedziale kolejowym spotykają się, jak pisała sama Osiecka w jednej z najbardziej znanych swoich piosenek, „kobieta z przeszłością, mężczyzna po przejściach”. Początkowo zaskoczeni sytuacją, dość szybko nawiązują dialog (sercowy – jak nazwała go TVP w zwiastunie spektaklu) i zaczynają snuć opowieść o swoim minionym życiu, miłości zakończonej rozwodem, po zakończeniu którego wracają właśnie pociągiem. Widz dopiero w końcówce przedstawienia dowie się, że bohaterami tej słodko – gorzkiej rozmowy zwiz

W przestrzeni Ostrowieckiego Browaru Kultury trwa poplenerowa wystawa rzeźb stworzonych przez artystów skupionych w Ośrodku Pracy Twórczej „Wietrznia” w Kielcach. Hasłem pleneru było i tytułem wystawy jest słynne powiedzenie przypisywane greckiemu filozofowi Heraklitowi: „Wszystko płynie”, czyli panta rhei. Wystawa rzeźb plenerowych w Ostrowcu Świętokrzyskim. Fot. Krzysztof Krzak Ośrodek Pracy Twórczej „Wietrznia” powstał w 1976 roku z myślą o potrzebach artystów rzeźbiarzy. Jako główny cel działalności określono rozwój infrastruktury technicznej niezbędnej do uprawiania sztuki rzeźbiarskiej. Ośrodek był wydzieloną placówką upowszechniania kultury działającą przy Wydziale Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego w Kielcach. Od roku 2003 Ośrodek Pracy Twórczej „Wietrznia” wchodzi w skład GEOPARK Kielce. Na terenie OPT „Wietrznia” znajduje się sześć indywidualnych pracowni rzeźbiarskich. Część z rzeźbiarzy (w sumie 11 osób, które wykonały 14 rzeźb) wzięła udział w trwającym cztery miesiące

Dawno, dawno temu, jakieś trzydzieści lat temu, istniała telewizja, w której występowali ludzie obdarzeni charyzmą i osobowością, którzy prowadzili programy, przyciągające tysiące, a nawet miliony widzów, które w obecnych czasach powszechnej degrengolady telewizji jako środka masowego przekazu przyjemnie jest powspominać z rozrzewnieniem, a czasem nawet z łezką w oku. A to wszystko za sprawą książki Kamila Bałuka wydanej właśnie (premiera: 27 września 2023 r.) przez Wydawnictwo Literackie.   Okładkę projektował Jasiek Krzysztofiak. Fot. materiał prasowy Praźródło tej publikacji tkwi w podcaście „Dawno temu w telewizji” prowadzonym przez Bałuka w Radiu newonce. Goście tamtych audycji zagościli także na stronach pisanej wersji podcastu. A są nimi twórcy, prowadzący kultowych programów i seriali telewizyjnych, które święciły triumfy oglądalności i popularności w latach 90. minionego wieku. Galerię tę otwiera Mariusz Szczygieł , znakomity reportażysta i pisarz, gospodarz niezapomnian