KTO - Kulturalne To i Owo

Po pięcioczęściowym cyklu z Jakubem Mortką i trzyczęściowym „gliwickim”, Wojciech Chmielarz, jeden z najbardziej uzdolnionych i poczytnych autorów powieści sensacyjno – kryminalnym oferuje miłośnikom swojej twórczości (i nie tylko im) kolejny cykl – z Bezimiennym. Właśnie ukazał się jego drugi tom zatytułowany „Dług honorowy”. Okładkę projektował Michał Pawłowski. Fot. Wydawnictwo Marginesy Książka jest w pewnym stopniu kontynuacją „Prostej sprawy” , która ukazała się rok temu, stając się dość szybko bestsellerem. Nie znaczy to bynajmniej, że nie można przeczytać „Długu honorowego” bez znajomości pierwszej części. Obie powieści Wojciecha C hmielarza łączy obecność dwóch postaci: owego Bezimiennego i Czarnego (i fakt wydania obu przez Wydawnictwo Marginesy ). Tym razem miejsce akcji, miast w Karkonoszach, pisarz umieszcza w niewielkiej wiosce o nazwie Wilki położonej wśród malowniczych lasów i nad jeziorem w województwie lubuskim. To tam zamordowano w brutalny sposób 17 – letnią A

  „Szalona miłość. Chcę takiego jak Putin. Reportaże z Rosji” Barbary Włodarczyk obecna jest dostępna od stycznia bieżącego roku. Niezrozumiałym sposobem nie trafiła ona w moje ręce wcześniej, choć staram się na bieżąco śledzić nowości wydawnicze dotyczące Rosji. Ale to nie jedyny mój problem z tą publikacją. Okładkę zaprojektowała Małgorzata Flis. Fot. Wydawnictwo Literackie Ściślej: nie z samą książką jako taką, bo tę czyta się w miarę dobrze, choć bez nadmiernej ekscytacji, jeśli jest się na bieżąco z tematyką wschodnią. Większy problem mam z jej autorką. Barbara Włodarczyk imponowała mi swoją znajomością tematyki rosyjskiej, była dla mnie – obok Krystyny Kurczab – Redlich, Andrzeja Zauchy i nieodżałowanego Wiktora Batera – niekwestionowanym autorytetem w tej dziedzinie. Z ogromnym zainteresowaniem oglądałem przez lata jej autorski cykl reportaży z byłych krajów ZSRR pod wspólnym tytułem „Szerokie tory”; gdy osiem lat temu ukazał się nakładem (podobnie jak „Szalona miłość. Chcę t

Swoistym zwieńczeniem XVIII Konkursu Chopinowskiego była premiera w Teatrze Telewizji sztuki Jarosława Iwaszkiewicza „Lato w Nohant” w reżyserii Kingi Dębskiej pokazana 25 października 2021 roku, cztery dni po ogłoszeniu wyników zmagań pianistów z całego świata. Marek Kossakowski (Chopin) i Katarzyna Herman (Sand). Fot. filmpolski.pl Była to już piąta telewizyjna adaptacja tej, jak nazwał ją sam Jarosław Iwaszkiewicz , komedii w trzech aktach z 1936 roku. Pierwszym telewizyjnym Chopinem był w spektaklu Józefa Słotwińskiego sam Gustaw Holoubek, a w roli George Sand wystąpiła znakomita Antonina Gordon – Górecka. Potem dwukrotnie „Lato w Nohant” realizowała Olga Lipińska, raz Agnieszka Glińska. Kinga Dębska , reżyserka obecnej inscenizacji, znalazła się zatem w szacownym gronie wybitnych twórców teatralno – telewizyjnych. Dębska nie pozbyła się historycznego sztafażu, w którego stworzeniu znacząco pomogły jej Katarzyna Filimoniuk (scenografka, która umiejętnie ożywiła naturalne wnęt

  Najnowsza premiera w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach to przykład teatru, „który się wtrąca”. „Zaraza” Neila Bartletta w sposób bezpośredni odnosi się do społecznego tu i teraz, robiąc to w sposób wyważony, bez nachalnych odniesień do specyficznych polskich   warunków. Dawid Żłobiński, Joanna Kasperek i Wojciech Niemczyk. Fot. Krzysztof Bieliński Islandzka reżyserka Una Thorleifsdottir ma już w swoim dorobku pracę z zespołem kieleckiego teatru: dwa lata temu wyreżyserowała na tej scenie dobrze przyjętą sztukę Jonasa Hassena Khemiriego „≈[prawie równo]”. Tym razem sięgnęła po sztukę będącą teatralną adaptacją słynnej powieści Alberta Camusa z 1947 roku dokonaną przez brytyjskiego pisarza i reżysera Neila Bartletta przetłumaczoną przez Jacka Poniedziałka . „Dżuma” Camusa mówi o epidemii, która wybuchła w algierskim Oranie, która pochłonęła wiele ofiar. W sztuce Bartletta i przedstawieniu Uny Thorleifsdottir nie pada nazwa tej miejscowości, ani żadnej innej, przez co osiąg

Na 39. Festiwalu Szkół Teatralnych w łodzi zagościł kolejny spektakl dyplomowy przygotowany przez studentów Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Tym razem Adam Nalepa wraz ze studentami aktorstwa dramatycznego sięgnął po klasykę sensu stricto, czyli po dwie sztuki Sofoklesa. Filip Orliński i Krzysztof Żarowski. Fot. Michał Trojanowski Pomysł połączenia w jednym przedstawieniu dwóch sztuk, stanowiących swoisty dyptyk wydaje się bardzo ciekawy, gdyż daje widzowi możliwość poznania w całości historii rodu Lajosa, Edypa, Kreona i Antygony. Przedstawienie „Antygona. Edyp” rozpoczyna się w momencie, gdy władzę w Tebach przejmuje, po śmierci Lajosa, król Edyp, kochany przez naród i wiodący spokojny żywot, mając u boku żonę Jokastę, córki (Antygonę i Ismenę) oraz synów (Polinika i Eteoklesa). Ale to wszystko trwa do czasu, gdy o sobie daje znać przepowiednia, czyli Los, który w czasach starożytnych miał decydujący wpływ na życie ludzi. Popełniona onegdaj przez Edypa,

  Od 1996 roku w Biurze Wystaw Artystycznych w Ostrowcu Świętokrzyskim organizowany jest Jesienny Salon Sztuki. To cykliczna, konkursowa impreza o zasięgu międzynarodowym. Wernisaż jej 15. edycji odbył się w piątek, 22 października 2021 roku. Grand Prix 15. MJSS, w tle praca nagrodzona III nagroda. Fot. Krzysztof Krzak Do pierwszego etapu konkursu zgłoszono 531 prac autorstwa 203 artystów z czternastu krajów. Do drugiego etapu Międzynarodowego Jesiennego Salonu Sztuki jury w składzie profesorskim: Marcin Berdyszak, Maria Kiesner, Ryszard Ługowski, Sławomir Marzec i Agnieszka Rożnowska – Jasiewicz zakwalifikowało 115 prac 86 twórców, m.in. z Austrii, Białorusi, Bułgarii, Indii, Grecji, Niemiec, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Szwecji, Norwegii, Irlandii, Kanady, Serbii, Kolumbii, Włoch i Finlandii. Prace reprezentują dziedziny i techniki sztuki: od malarstwa tradycyjnego do cyfrowego, przez rzeźbę po instalacje. Laureaci (od lewej): Justyna Grodecka, Joanna Mlącka i Andrzej Brzegow