KTO - Kulturalne To i Owo

W komunikacie wygłaszanym przez kogoś, kogo możemy uznać za telewizyjnego spikera, słyszymy, że firma iHuman nie wyrabia z zamówieniami na kolejne humany, czyli roboty ze sztuczną inteligencją masowo zamawiane przez kolejnym ludzi płci obojga. Tak zaczyna się spektakl „Humani” zrealizowany blisko siedem lat temu przez Katarzynę Trzaskę dla Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA, pokazany po raz pierwszy przez TVP Kultura w nocnym paśmie teatralnym z 27 na 28 stycznia bieżącego roku.   Rozalia Mierzicka (Kit) i Mateusz Damięcki (Mi; Dżo). Fot. Wojciech Radwański/WFDiF Autorem sztuki, na podstawie której Trzaska zrealizowała swój pierwszy spektakl telewizyjny, jest Jarosław Murawski , współpracujący swego czasu z Laboratorium Dramatu Tadeusza Słobodzianka i z Teatrem IMKA, autor cieszących się wielkim zainteresowaniem widzów i uznaniem krytyków takich sztuk, jak: „Na Boga!” (główna nagroda na XIII Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość

Rok 2023 Ewa Gawlik, ostrowiecka fotograficzka, rozpoczęła - rzec można - z przytupem: w połowie stycznia otwierała swoją wystawę „Gimnastyka wyobraźni” w Kazimierzu Dolnym, a już 27 stycznia odbył się wernisaż kolejnej jej ekspozycji pod poetyckim tytułem „Skrzydła fantazji”. Ewa Gawlik podczas otwarcia jej wystawy w Galerii Fotografii. Fot. Krzysztof Krzak Galeria Fotografii Miejskiego Centrum Kultury w Ostrowcu Świętokrzyskim to „macierzysta” galeria Ewy Gawlik , pochodzącej z rodziny od ponad stu lat związanej z tym miastem nad Kamienną. Tu także działa Fotoklub „Galeria”, do którego Gawlik należy, a który swoje regularne spotkania w tym miejscu właśnie organizuje. Dokonania członków tego klubu można podziwiać na dorocznej wystawie. Artystyczna aktywność Ewy Gawlik nie ogranicza się jedynie do fotografii. Miłośnicy teatru mogli ją ostatnio oglądać w spektaklach Teatru Teorikon: „8 kobiet” i „Dom kobiet” w reżyserii Elżbiety Baran. Fragment ekspozycji Ewy Gawlik. Fot. Krz

Długo zbierałem się, by napisać o tej płycie. Wolałem jej słuchać. Tak po prostu, zgodnie z tytułem drugiego studyjnego krążka Mateusza Ziółki, który miał swoją premierę 25 listopada 2022 roku. Producentem jej jest DB4Management Warner Music Poland. Okładka płyty. Fot. materiał reklamowy Kariera Mateusza Ziółki rozpoczęła się po jego występach w telewizyjnych programach talent show. W „Mam talent” w 2008 roku zajął co prawda „dopiero” czwarte miejsce, ale spece od programów rozrywkowych, dostrzegając jego muzykalność, zaangażowali go do „Jaka to melodia?”. W Polsatowskim „Must be the music. Tylko muzyka”, w tym samym roku, Ziółko dotarł do półfinału. I wreszcie pięć lat później bezapelacyjnie wygrał „The voice of Poland”, a nagrodą był kontrakt z wytwórnią płytową na wydanie krążka. Ten pojawił się w 2017 roku. Hitami z płyty „Na nowo” była niewątpliwie piosenka „W płomieniach” oraz duety z Sylwią Grzeszczak (”Bezdroża”)i Liberem („7 rzeczy”). Debiutancka płyta już w dniu premi

Przyznaję się bez bicia, za to z nieskrywanym wstydem, że do momentu otrzymania od Agencji Dramatu i Teatru książki „Jesteśmy tymi… i inne dramaty” nie wiedziałem nic o twórczości Tanji Šljivar, choć jej twórczość i ona sama już kilka lat temu zaistniała w polskiej przestrzeni literacko – teatralnej. Okładka książki. Fot. materiał ADiT Wspomniany tom zawiera cztery sztuki Tanji Šljivar w przekładzie Gabrieli Abrasowicz , która jest również autorką niezwykle merytorycznego posłowia. To właśnie z niego można się dowiedzieć, że ta bośniacko – serbska pisarka i dramatopisarka urodziła się przed 34 laty w Banja Luce (obecnie Bośnia i Hercegowina), ukończyła Wydział Sztuk Dramatycznych w Belgradzie oraz teatrologię na Uniwersytecie im. Justusa Liebiga w Niemczech. Poza dramatami pisze również monodramy, opowiadania, scenariusze, słuchowiska i artykuły poświęcone tematyce teatralnej. Niektóre z jej tekstów przeznaczonych dla teatru (m.in. „Śmierć handlarki. Monolog dla Europy” czy „Drapa

Trzy kwadranse po północy z 13 na 14 stycznia 2023 roku TVP Kultura pokazała kolejny spektakl z bogatego zasobu Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych – „Biały Dmuchawiec” Mateusza Pakuły w reżyserii Agaty Dyczko. Scena zbiorowa. Fot. Wojciech Radwański/WFDiF Tekst tego dramatu pojawił się po raz pierwszy w „Dialogu” w 2008 roku, autor otrzymał za niego wyróżnienie w I edycji Konkursu o Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną za najlepszy debiut roku. Siedem lat później Agata Dyczko udatnie zrealizowała w ramach projektu TEATROTEKA WFDiF na jego podstawie spektakl telewizyjny, który po kolejnych siedmiu latach zaprezentowała w środku nocy TVP Kultura. Na szczęście „Biały Dmuchawiec” jest dostępny w Internecie, więc można go obejrzeć w dowolnej porze, do czego szczerze namawiam. Podstawowy powód, by zagłębić się w ten specyficzny świat Mateusza Pakuły, znakomitego dramatopisarza (niebawem w Krakowie i Kielcach odbędą się premiery spektaklu w oparciu o jego książkę „Jak nie zabiłem

" Koniec gry”, czyli rozmowa Damiana Jankowskiego z Dawidem Ogrodnikiem wydana w formie książkowej przez Wydawnictwo MANDO trafiła w moje ręce po trzech miesiącach od daty premiery, ale lepiej późno niż wcale. Okładkę książki projektował Jakub Nowicki. Fot. materiał wydawnictwa W moim prywatnym rankingu książek o podobnym charakterze od razu trafiła ona na miejsce na podium obok „Pytań, które się nie kończą”, w których Tadeusz Sobociński rozmawia z Mają Komorowską i „Bez oklasków” (wywiad – rzeka z Janem Englertem przeprowadzony przez Kamilę Drecką). W „Końcu gry” rozmawiają ze sobą dwaj niemal równolatkowie z pokolenia lat 80. ubiegłego wieku. Damian Jankowski jest publicystą, krytykiem filmowym, związanym z „Więzią”. Dawid Ogrodnik natomiast to jeden z najznakomitszych polskich aktorów, głównie filmowych, znany z takich ról, jak „Rahim” w „Jesteś Bogiem” w reżyserii Leszka Dawida, saksofonista „Lis” w oscarowej „Idzie” Pawła Pawlikowskiego, Mateusz Rosiński w „Chce się ż

Pierwsza tegoroczna premiera w poniedziałkowym Teatrze Telewizji to (znów) przedstawienie nie do końca oryginalne, bowiem „Zaklęte rewiry” Henryka Worcella w adaptacji i reżyserii Adama Sajnuka funkcjonują na teatralnej mapie Polski od blisko dwunastu lat. Scena zbiorowa. Fot. Arsen Petrovych / TVP Premiera tej jedynej, jak do tej pory, teatralnej inscenizacji powieści Worcella odbyła się we wrześniu 2011 roku w Teatrze Konsekwentnym przemianowanym później na Teatr WARSawy. Przed Adamem Sajnukiem po ten quasi autobiograficzny utwór Tadeusza Kurtyki (Henryk Worcell to jego pseudonim literacki) sięgnął w latach 70. ubiegłego wieku Janusz Majewski, kręcąc na jej podstawie film ze świetnymi rolami Romana Wilhelmiego i Marka Kondrata. W rolę graną przez tego ostatniego, czyli Romana Boryczki, w przedstawieniu Adama Sajnuka gra Mateusz Banasiuk , nagrodzony za tę kreację Feliksem Warszawskim dla początkującego aktora w 2012 roku. Onże Romek Boryczko, kilkunastoletni wiejski chłop

Proszę Państwa, 31 grudnia 2022 roku skończył się w Polsce Rok Romantyzmu Polskiego ustanowiony takowym z okazji okrągłej, dwusetnej rocznicy, opublikowania „Ballad i romansów” Adama Mickiewicza, co zapoczątkowało w naszym kraju epokę romantyzmu. Polskie teatry przygotowały z tej okazji wiele inscenizacji dzieł narodowego wieszcza, wśród których największą bodaj popularnością cieszyły się wspomniane ballady. Do tego grona dołączył też kielecki Teatr TeTaTeT. Scena zbiorowa. Fot. DRUVA PHOTOGRAPHY W. Szymczak/ materiał teatru Pierwsze pokazy spektaklu „Ballady i romanse” odbyły się w połowie grudnia ubiegłego roku, a uczestniczyli w nich głównie kieleccy licealiści, w tym z III LO im. Cypriana Kamila Norwida. Też romantyka, tyle że mniej hołubionego w swoich czasach niż autor „Pana Tadeusza” (to tego liceum absolwentami jest trójka aktorów biorących udział w przedstawieniu Teatru TeTaTeT). Oficjalna zaś premiera „Ballad i romansów”, powstałych przy wsparciu Prezydenta Miasta Kie

Po napisaną w 1924 roku sztukę „Uciekła mi przepióreczka” Stefana Żeromskiego teatry nie sięgają zbyt często. Ostatnio, czyli ćwierć wieku temu, pokazał ją Teatr im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim w reżyserii Ryszarda Majora. W przededniu końca 2022 roku premierę tego dramatu, a formalnie – jak chciał sam autor – komedii w trzech aktach zaprezentował w reżyserii Michała Kotańskiego teatr w Kielcach noszący imię Żeromskiego. Ewelina Gronowska i Wojciech Niemczyk. Fot. Krzysztof Bieliński Zdecydowanie nie był to jednak grzecznościowy akt uczczenia patrona teatru, a próba odczytania na nowo tej z pozoru przebrzmiałej, trącącej nadmiarem społeczno – patriotycznych idei Stefana Żeromskiego i bliskiego mu środowiska sztuki. Powiedzmy od razu: próby całkowicie udanej i bynajmniej nie traktującej przedstawionej przez dramaturga historii li tylko jako obrazu z przeszłości. A w wielkim skrócie rzecz ujmując, „Uciekła mi przepióreczka” to opowieść o pewnym docencie fizyki, Edwar

Nietypowo, bo w niedzielny wieczór, 8 stycznia 2023 roku, odbył się pierwszy w tym roku wernisaż w Biurze Wystaw Artystycznych w Ostrowcu Świętokrzyskim. Autorem prac pokazanych na wystawie jest nestor ostrowieckich artystów, Tadeusz Szypowski. Justyna Łada, Tadeusz i Wiesława Szypowscy, Jarosław Górczyński. Fot. Krzysztof Krzak Artysta ten związał swoje życie i działalność artystyczną z rodzinnym miastem Ostrowcem Świętokrzyskim. No, może poza okresem, gdy pobierał nauki w warszawskim Liceum Technik Teatralnych na kierunku scenograf. Potem związał się z Hutą Ostrowiec, gdzie pracował jako s pecjalista do spraw konstrukcji spawanych, jednocześnie dokształcając się w Technikum Hutniczo - Mechanicznym. Swoje artystyczne zamiłowania młody Tadeusz Szypowski realizował wykonując różnego rodzaju dekoracje w hucie i na terenie miasta. Tworzył także rysunki satyryczne zamieszczane w rubryce „Pół żartem, pól serio...” hutniczej gazety zakładowej „Walczymy o Stal”. Gdy w Hucie Ostrowiec

W zamierzchłych czasach mojego dzieciństwa Telewizja Polska nadawała cykl filmowy pod wspólnym tytułem „Kino nocne”. Pokazywano w nim filmy grozy tudzież erotyczne, zakazane dla młodego widza, którego mogły przestraszyć lub co gorsze zgorszyć. Z początkiem 2023 roku TVP Kultura wdrożyła w życie projekt „Nocne Pasmo Teatralne – Teatroteka nocą”. Na pierwszy ogień (6 stycznia) poszła sztuka Anny Wakulik „Krzywy domek”. Barbara Wypych, Katarzyna Zawadzka i Joanna Jeżewska. Fot. Wojciech Radwański/WFDiF Spektakl wyreżyserowała w 2016 roku Anna Wieczur – Bluszcz w ramach projektu TEATROTEKA Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych. W następnym roku nagrodzono ją za tę pracę na TEATROTEKA Fest. Doceniono tam również zdjęcia Witolda Płóciennika (sporym wyzwaniem dla niego było zapewne zrealizowanie całego spektaklu w jednym, ponad 70 – minutowym ujęciu), scenografię Ewy Gdowiok i pierwszoplanową rolę żeńską Barbary Wypych W odróżnieniu od dramatu Czechowa w sztuce Anny Wakulik m