KTO - Kulturalne To i Owo

  Nietypowa, bo interdyscyplinarna, wystawa została zaprezentowana 29 stycznia 2022 roku w Galerii Fotografii Miejskiego Centrum Kultury w Ostrowcu Świętokrzyskim. Już sam jej tytuł: „Non finito”, co można przetłumaczyć jako: niedokończona, brzmi intrygująco.  Fragment wystawy "Non finito" w Ostrowcu Świętokrzyskim. Fot. Krzysztof Krzak Ekspozycja stanowi swoiste podsumowanie kilkumiesięcznych efektów działań sekcji artystycznych działających w ostrowieckim Miejskim Centrum Kultury: pracowni rzeźby i ceramiki prowadzonej przez Bartłomieja Kota , warsztatów projektowania odzieży dowodzonych przez Paulinę Stefanię Bździkot i grupy fotograficznej „Statyw”, którą kieruje – podobnie jak Galerią Fotografii MCK – Stanisław Dunin – Borkowski . – Wystawę tę stworzyli w Miejskim Centrum Kultury bardzo kreatywni ludzie w różnym wieku – powiedział Jacek Kowalczyk , dyrektor Ostrowieckiego Browaru Kultury otwierając wystawę. – Zatrzymaliśmy proces tworzenia rzeczy pięknych, praktycznyc

  Otwarta w piątek, 28 stycznia 2022 roku w ostrowieckim Biurze Wystaw Artystycznych wystawa „Ground & air control” jest pierwszą zorganizowaną przez ekipę pod kierownictwem Justyny Łady. Autorami prezentowanych prac są: Paulina Ptaszyńska i Bartosz Posacki.   "Terra" Bartosza Posackiego. Fot. Krzysztof Krzak - To ekspozycja jest wystawą totalną, uczy nas innego spojrzenia na sztukę, pokazuje naszą rolę w środowisku, stawia nas przed wieloma pytaniami, mówi o tym, czym jest natura, jak nas kształtuje ona i żywioły: woda, ziemia i powietrze – mówiła podczas wernisażu Justyna Łada. – Wystawa „Ground & air control” pokazuje też jak pracują współcześni artyści, jakie obszary zainteresowań mogą eksplorować w swej twórczości.  Bartosz Posacki, Paulina Ptaszyńska i Justyna łada. Fot. Krzysztof Krza Oboje wystawiający w BWA w Ostrowcu Świętokrzyskim są związani z Opolem (tu ukończyli Liceum Sztuk Plastycznych) i tamtejszym Wydziałem Sztuki Uniwersytetu Opolskiego. Paulina

  Jeszcze do 27 lutego 2022 roku można oglądać w Muzeum Sztuki ms1 przy ulicy Więckowskiego 36 (wejście od ul. Gdańskiej 43) w Łodzi wystawę zatytułowaną „Awangardowe muzeum”, absolutne must have dla miłośników sztuki nowoczesnej. "Awangardowe muzeum" - fragment ekspozycji. Fot. Izabela Krzak Wystawę skomponowano jako swoistą wędrówkę przez dziedzictwo awangardy, która rozpoczęła się po rewolucji październikowej w 1917 roku w Rosji. To wówczas rosyjscy zwolennicy nowej sztuki, którzy zakładali w swoim programie burzenie muzeów w dotychczasowej formie, występują z inicjatywą tworzenia Muzeów Kultury Artystycznej . Miano w nich prezentować twórczość opartą na postępowym eksperymencie, który jednocześnie powinien trafiać do jak najszerszych mas odbiorców, także na rosyjskiej prowincji. Dużą rolę w upowszechnianiu koncepcji „żywej sztuki” odegrali Władimir Tatlin, Kazimierz Malewicz i Władysław Strzemiński. Prezentacja dorobku wybranych artystów związanych z Muzeami Kultury Ar

  Śpieszmy się oglądać filmy i spektakle, bo szybko mogą zniknąć z afisza. Taka parafraza tłucze mi się po głowie, gdy obserwuję to, co dzieje się w przestrzeni około kulturalnej, dotyczącej m.in. najnowszego filmu Paula Verhoevena. Virginie Efira jako Benedetta. Fot. materiał prasowy Gdy dowiedziałem się, że ultrakatolicy żądają wycofania z polskich kin filmu „Benedetta” o zakonnicy lesbijce i wysyłają prowokacyjne maile do dyrektorki dystrybucyjnej firmy Aurora Films, czym prędzej udałem się do najbliższego (de facto odległego od mojego miejsca zamieszkania o prawie 200 kilometrów) kina (Charlie w Łodzi), które miało ten jeden z najciekawszych obrazów ubiegłorocznego festiwalu filmowego w Cannes, w repertuarze. W kameralnej sali było nas trzech. Nie był to może sukces frekwencyjny na miarę tego, który zapewniła „Dziadom” w Teatrze Słowackiego w Krakowie kuratorka oświaty, ale też i seans był w poniedziałkowe południe. Przyznam szczerze, że pewnie gdyby nie te absurdalne protesty

  Film „Złe dni” włączyłem na Netflixie z czystej ciekawości i pod wpływem opisu w pewnym tygodniku z programem telewizyjnym. Przyznaję bez bicia, że współczesna kinematografia skandynawska, a norweska w szczególności (o duńskiej nie wspominając), jest mi – mówiąc eufemistycznie – słabo znana. A film ten to dzieło Norwega, Tommy’ego Wirkoli. Aksel Hennie i Noomi Rapace. Fot. Netflix Kinomani znają tego reżysera z filmów realizowanych nie tylko w jego ojczystym kraju, ale także na szeroko rozumianym Zachodzie. Dość przypomnieć takie tytuły, jak „Siedem sióstr” (z Willemem Dafoe i Glenn Close) czy „Hansel i Gretel: Łowcy czarownic”. Najczęściej są to filmy z gatunku horror, thriller lub science fiction. Nie inaczej jest też ze „Złymi dniami”, choć tutaj thriller wzbogacony jest elementami czarnej komedii, a zaczyna się jak małżeński dramat psychologiczny. Zatem dość bogaty synkretyzm. Małżonkowie Lisa i Lars swoje najlepsze dni mają już za sobą, i to zarówno w życiu zawodowym, jak i

TVP po raz kolejny sięgnęła do zasobów Teatroteki i pokazała premierowo 11 stycznia 2022 roku zrealizowany przed blisko pięciu laty spektakl „Porwać się na życie”, którego twórcami jest duet Robert Urbański i Michał Szcześniak, „odpowiedzialny” za zaprezentowane dzień wcześniej w Teatrze Telewizji „Polowanie na karaluchy” Janusza Głowackiego. Agata Kulesza (Karolina) i Andrzej Mastalerz (Tadek). Fot. Wojciech Radwański Sztuka Roberta Urbańskiego powstała z myślą o konkursie Stowarzyszenia ZAiKS i Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych, w którym zwyciężyła. Zanim spektakl trafił na mały ekran zgarnął wiele nagród podczas drugiej edycji Teatroteka Fest w 2018 r.: za tekst dramatyczny ( Robert Urbański ), reżyserię ( Michał Szcześniak ), scenografię ( Anna Wunderlich ), muzykę ( Agata Kurzyk ), pierwszoplanową rolę męską ( Andrzej Mastalerz ), otrzymał także Nagrodę Dziennikarzy. Został również uznany za najlepszy konkursowy spektakl telewizyjny podczas Ogólnopolskiego Festiwalu Szt

  Telewizja Polska pokazała 10 stycznia 2022 roku premierę „Polowania na karaluchy” Janusza Głowackiego. Z miesięcznym opóźnieniem w stosunku do pierwotnego terminu podawanego na gali „ramówkowej” i nie tylko tam. Z informacji zawartych na stronie internetowej Teatru TVP wynika, że będzie to jedyny nowy spektakl w tym miesiącu, co zwiastuje dalszą degradację tego – przez dekady – największego osiągnięcia artystycznego publicznego nadawcy. Wiktoria Gorodeckaja (Anka) i Piotr Trojan (Jan). Fot. Telewizja Polska Na tejże stronie internetowej znaleźć można też i inne dowody na traktowanie Teatru Telewizji po macoszemu – opis przedstawienia zawiera szkolne błędy, takie jak choćby ten mówiący, że twórcy nowej realizacji „Polowania na karaluchy” (30 lat temu Krzysztof Nazar wyreżyserował je z Joanną Szczepkowską i Janem Englertem w rolach głównych) „przenieśli fabułę dramatu z początku lat 90. w czasy współczesne”. Tymczasem, jak dość powszechnie wiadomo, tę sztukę napisał Janusz Głowacki