KTO - Kulturalne To i Owo

Kazimierz Brandys mierzył się z rzeczywistością pokazaną w „Inkarno” dwukrotnie, natomiast Lena Frankiewicz na przestrzeni roku po raz drugi sięgnęła po twórczość tego zapomnianego nieco dzisiaj pisarza i dramaturga.    "Inkarno" - scena zbiorowa. Fot. Stanisław Loba/TVP Podobnie jak w przypadku wysoko ocenionego przez krytykę przedstawienia w Teatrze Narodowym „Jak być kochaną”, tak i   w przypadku omawianego spektaklu Teatru Telewizji autorką adaptacji twórczości Brandysa jest Małgorzata Maciejewska (wykorzystała do scenariusza zarówno dramatyczną, jak i prozatorską wersję „Inkarno”). Kazimierz Brandys nazwał swój utwór komedią kryminalną i nie naszpikował go filozoficznymi czy psychologicznymi mądrościami, co bynajmniej nie znaczy, iż nie ma ich wcale. Czyż niczego nie mówi o kondycji człowieka stwierdzenie Pacjenta Starszego ( Jerzy Łapiński ): „Naprawdę chorzy są tam, poza kliniką”, zważywszy, iż wypowiada je człowiek leczący się w zakładzie psychiatrycznym

W Galerii Fotografii Miejskiego Centrum Kultury w Ostrowcu Świętokrzyskim odbył się w piątek, 24 stycznia 2020 roku, wernisaż wystawy Rafała Stankiewicza „Poza kadrem. Ujęcie decentryczne”.    Przed wejściem do Galerii Fotografii MCK. Fot. Krzysztof Krzak To już 232. ekspozycja zaprezentowana w tej istniejącej od końca kwietnia 1996 roku galerii, a pierwsza przygotowana pod kierownictwem nowego kustosza tej placówki, Stanisława Dunin – Borkowskiego, który z początkiem roku zastąpił na tym stanowisku Andrzeja Ładę . Dziesięć lat temu brał on udział w poplenerowej wystawie prezentowanej w ostrowieckiej Galerii Fotografii „Decentryzm – człowiek jako ukryta dominanta”, na której można było zobaczyć prace także innych członków Fotoklubu „Galeria” , m.in. Justyna Gentile Łada, Artur Dziwirek, Grzegorz Gałęzia i Sergiusz Sachno. Wystawa ta była potem prezentowana w wielu miastach Polski, a także w Stanach Zjednoczonych.   Przed fotografiami Rafała Stankiewicza. Fot. K.Krzak

Nazwisko Jana Englerta jako reżysera stało się już jakiś czas temu gwarantem udanego wieczoru teatralnego, także tego przed ekranem telewizora. Nie inaczej było z ostatnią premierą sygnowaną nazwiskiem tego aktora i dyrektora Teatru Narodowego w Warszawie.   Scena zbiorowa. Fot. Stanisław Loba/TVP Premiera dramatu Stanisława Ignacego Witkiewicza „W małym dworku” odbyła się w Teatrze Telewizji jeszcze w ubiegłym roku (9 grudnia 2019 r.), ale dla tych, którzy z jakichś względów nie mogli tego wieczoru oglądać spektaklu, jest on dostępny na VOD TVP.  Ta jedna z najczęściej wystawianych sztuk Witkacego powstała w 1921 roku (ostatnią scenę autor dopisał 4 lata później), a już w 1923 roku wystawiono ją w Teatrze Miejskim w Toruniu. Utwór „W małym dworku” uznawany   jest przez Witkacologów za bardzo nietypowy w dorobku twórczym autora „Szewców”. Nie podejmuje on w nim bowiem dyskusji na żaden z interesujących go problemów natury filozoficznej czy egzystencjalnej; można jedyni

Zawsze wydawało mi się, że jeśli powstaje remake jakiegoś filmu lub spektaklu teatralnego, to powinien on być przynajmniej nie gorszy od oryginału. A twórca nowej wersji powinien mieć jakiś pomysł na swoją realizację. Okazuje się, że niekoniecznie jest tak, jak mi się wydawało…   Scena zbiorowa z "Igraszek z diabłem". Fot. Sylwia Penc/TVP W poniedziałkowym Teatrze Telewizji (13 stycznia 2020 r., TVP1) pokazano zrealizowany w krakowskim oddziale telewizji publicznej spektakl „Igraszki z diabłem” Jana Drdy w przekładzie Jana Stachowskiego. Scenariusz telewizyjny stworzył i przedstawienie wyreżyserował Artur Więcek „Baron”, ten sam, który wyreżyserował m.in. „Anioła w Krakowie" ze świetną rolą Krzysztofa Globisza.  Grzegorz Mielczarek, Roman Gancarczyk i Michał Majnicz. Fot. Sylwia Penc/TVP Przesłanie komedii Jana Drdy nie jest specjalnie oryginalne, mówi o odwiecznym pojedynku dobra ze złem (nieba z piekłem), o u tego pierwszego nad drugim. Ot, normalny