KTO - Kulturalne To i Owo

W komunikacie wygłaszanym przez kogoś, kogo możemy uznać za telewizyjnego spikera, słyszymy, że firma iHuman nie wyrabia z zamówieniami na kolejne humany, czyli roboty ze sztuczną inteligencją masowo zamawiane przez kolejnym ludzi płci obojga. Tak zaczyna się spektakl „Humani” zrealizowany blisko siedem lat temu przez Katarzynę Trzaskę dla Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA, pokazany po raz pierwszy przez TVP Kultura w nocnym paśmie teatralnym z 27 na 28 stycznia bieżącego roku.   Rozalia Mierzicka (Kit) i Mateusz Damięcki (Mi; Dżo). Fot. Wojciech Radwański/WFDiF Autorem sztuki, na podstawie której Trzaska zrealizowała swój pierwszy spektakl telewizyjny, jest Jarosław Murawski , współpracujący swego czasu z Laboratorium Dramatu Tadeusza Słobodzianka i z Teatrem IMKA, autor cieszących się wielkim zainteresowaniem widzów i uznaniem krytyków takich sztuk, jak: „Na Boga!” (główna nagroda na XIII Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość

Rok 2023 Ewa Gawlik, ostrowiecka fotograficzka, rozpoczęła - rzec można - z przytupem: w połowie stycznia otwierała swoją wystawę „Gimnastyka wyobraźni” w Kazimierzu Dolnym, a już 27 stycznia odbył się wernisaż kolejnej jej ekspozycji pod poetyckim tytułem „Skrzydła fantazji”. Ewa Gawlik podczas otwarcia jej wystawy w Galerii Fotografii. Fot. Krzysztof Krzak Galeria Fotografii Miejskiego Centrum Kultury w Ostrowcu Świętokrzyskim to „macierzysta” galeria Ewy Gawlik , pochodzącej z rodziny od ponad stu lat związanej z tym miastem nad Kamienną. Tu także działa Fotoklub „Galeria”, do którego Gawlik należy, a który swoje regularne spotkania w tym miejscu właśnie organizuje. Dokonania członków tego klubu można podziwiać na dorocznej wystawie. Artystyczna aktywność Ewy Gawlik nie ogranicza się jedynie do fotografii. Miłośnicy teatru mogli ją ostatnio oglądać w spektaklach Teatru Teorikon: „8 kobiet” i „Dom kobiet” w reżyserii Elżbiety Baran. Fragment ekspozycji Ewy Gawlik. Fot. Krz

Długo zbierałem się, by napisać o tej płycie. Wolałem jej słuchać. Tak po prostu, zgodnie z tytułem drugiego studyjnego krążka Mateusza Ziółki, który miał swoją premierę 25 listopada 2022 roku. Producentem jej jest DB4Management Warner Music Poland. Okładka płyty. Fot. materiał reklamowy Kariera Mateusza Ziółki rozpoczęła się po jego występach w telewizyjnych programach talent show. W „Mam talent” w 2008 roku zajął co prawda „dopiero” czwarte miejsce, ale spece od programów rozrywkowych, dostrzegając jego muzykalność, zaangażowali go do „Jaka to melodia?”. W Polsatowskim „Must be the music. Tylko muzyka”, w tym samym roku, Ziółko dotarł do półfinału. I wreszcie pięć lat później bezapelacyjnie wygrał „The voice of Poland”, a nagrodą był kontrakt z wytwórnią płytową na wydanie krążka. Ten pojawił się w 2017 roku. Hitami z płyty „Na nowo” była niewątpliwie piosenka „W płomieniach” oraz duety z Sylwią Grzeszczak (”Bezdroża”)i Liberem („7 rzeczy”). Debiutancka płyta już w dniu premi

Przyznaję się bez bicia, za to z nieskrywanym wstydem, że do momentu otrzymania od Agencji Dramatu i Teatru książki „Jesteśmy tymi… i inne dramaty” nie wiedziałem nic o twórczości Tanji Šljivar, choć jej twórczość i ona sama już kilka lat temu zaistniała w polskiej przestrzeni literacko – teatralnej. Okładka książki. Fot. materiał ADiT Wspomniany tom zawiera cztery sztuki Tanji Šljivar w przekładzie Gabrieli Abrasowicz , która jest również autorką niezwykle merytorycznego posłowia. To właśnie z niego można się dowiedzieć, że ta bośniacko – serbska pisarka i dramatopisarka urodziła się przed 34 laty w Banja Luce (obecnie Bośnia i Hercegowina), ukończyła Wydział Sztuk Dramatycznych w Belgradzie oraz teatrologię na Uniwersytecie im. Justusa Liebiga w Niemczech. Poza dramatami pisze również monodramy, opowiadania, scenariusze, słuchowiska i artykuły poświęcone tematyce teatralnej. Niektóre z jej tekstów przeznaczonych dla teatru (m.in. „Śmierć handlarki. Monolog dla Europy” czy „Drapa

Trzy kwadranse po północy z 13 na 14 stycznia 2023 roku TVP Kultura pokazała kolejny spektakl z bogatego zasobu Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych – „Biały Dmuchawiec” Mateusza Pakuły w reżyserii Agaty Dyczko. Scena zbiorowa. Fot. Wojciech Radwański/WFDiF Tekst tego dramatu pojawił się po raz pierwszy w „Dialogu” w 2008 roku, autor otrzymał za niego wyróżnienie w I edycji Konkursu o Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną za najlepszy debiut roku. Siedem lat później Agata Dyczko udatnie zrealizowała w ramach projektu TEATROTEKA WFDiF na jego podstawie spektakl telewizyjny, który po kolejnych siedmiu latach zaprezentowała w środku nocy TVP Kultura. Na szczęście „Biały Dmuchawiec” jest dostępny w Internecie, więc można go obejrzeć w dowolnej porze, do czego szczerze namawiam. Podstawowy powód, by zagłębić się w ten specyficzny świat Mateusza Pakuły, znakomitego dramatopisarza (niebawem w Krakowie i Kielcach odbędą się premiery spektaklu w oparciu o jego książkę „Jak nie zabiłem

" Koniec gry”, czyli rozmowa Damiana Jankowskiego z Dawidem Ogrodnikiem wydana w formie książkowej przez Wydawnictwo MANDO trafiła w moje ręce po trzech miesiącach od daty premiery, ale lepiej późno niż wcale. Okładkę książki projektował Jakub Nowicki. Fot. materiał wydawnictwa W moim prywatnym rankingu książek o podobnym charakterze od razu trafiła ona na miejsce na podium obok „Pytań, które się nie kończą”, w których Tadeusz Sobociński rozmawia z Mają Komorowską i „Bez oklasków” (wywiad – rzeka z Janem Englertem przeprowadzony przez Kamilę Drecką). W „Końcu gry” rozmawiają ze sobą dwaj niemal równolatkowie z pokolenia lat 80. ubiegłego wieku. Damian Jankowski jest publicystą, krytykiem filmowym, związanym z „Więzią”. Dawid Ogrodnik natomiast to jeden z najznakomitszych polskich aktorów, głównie filmowych, znany z takich ról, jak „Rahim” w „Jesteś Bogiem” w reżyserii Leszka Dawida, saksofonista „Lis” w oscarowej „Idzie” Pawła Pawlikowskiego, Mateusz Rosiński w „Chce się ż