Po co nam to było? - "Igraszki z diabłem" w Teatrze Telewizji

Zawsze wydawało mi się, że jeśli powstaje remake jakiegoś filmu lub spektaklu teatralnego, to powinien on być przynajmniej nie gorszy od oryginału. A twórca nowej wersji powinien mieć jakiś pomysł na swoją realizację. Okazuje się, że niekoniecznie jest tak, jak mi się wydawało…

 

Scena zbiorowa z "Igraszek z diabłem". Fot. Sylwia Penc/TVP

W poniedziałkowym Teatrze Telewizji (13 stycznia 2020 r., TVP1) pokazano zrealizowany w krakowskim oddziale telewizji publicznej spektakl „Igraszki z diabłem” Jana Drdy w przekładzie Jana Stachowskiego. Scenariusz telewizyjny stworzył i przedstawienie wyreżyserował Artur Więcek „Baron”, ten sam, który wyreżyserował m.in. „Anioła w Krakowie" ze świetną rolą Krzysztofa Globisza. 

Grzegorz Mielczarek, Roman Gancarczyk i Michał Majnicz. Fot. Sylwia Penc/TVP

Przesłanie komedii Jana Drdy nie jest specjalnie oryginalne, mówi o odwiecznym pojedynku dobra ze złem (nieba z piekłem), o u tego pierwszego nad drugim. Ot, normalny morał z każdej przypowieści czy bajki wynikający. Nawet największy wizjoner teatralny nie jest w stanie wykrzesać jakichś nadzwyczajnych treści i mądrości. „Igraszki z diabłem” dają natomiast możliwość stworzenia kreacji aktorskich, z czego skorzystali w pełni aktorzy, grający w pamiętanej do dziś wersji w reżyserii Tadeusza Lisa z kapitalnymi rolami Mariana Kociniaka, Magdaleny Zawadzkiej, Barbary Wrzesińskiej, Marka Kondrata czy Jana Kociniaka w roli nieszczęśliwie lądującego na ziemi anioła Teofila. Nawet jeśli tamtemu przedstawieniu można zarzucić pewne przerysowanie postaci (zwłaszcza Kasi i niezdarnej królewny Disperandy, ciągle podtrzymującej spadającą z jej głowy koronę), to nie da się zaprzeczyć, że jest to jeden z najlepszych spektakli, jakie powstały w całej historii Teatru Telewizji i bawi dzisiaj tak samo, jak 40 lat temu w momencie premiery.

 

Maciej Musiał i Monika Frajczyk. Fot. Sylwia Penc/TVP

Tymczasem najnowsza realizacja „Igraszek z diabłem” jest przedstawieniem pozbawionym odpowiedniego dla komedii tempa, przez co jest momentami niezwykle rozwlekłe, by nie powiedzieć nudne; brak mu lekkości, finezji i pomysłów realizacyjnych, no chyba że za takowy uznać używanie przez Lucjusza smarfona czy pseudo rewiowe tańce niemal wszystkich aktorów w finale przedstawienia. Marcin Kabat w interpretacji Michała Majnicza nie przekonuje do charakteru tego rzekomo nieustraszonego wojaka; Dariusz Gnatowski jako rozbójnik Sarka – Farka nie zaprezentował niczego, czego nie pokazał w serialu o rodzinie Kiepskich, Monika Frajczyk i Paulina Kondrak jako Disperanda i Kasia sprawiają wrażenie, jakby brały udział w przedstawieniu z przymusu, są po prostu nijakie. Anna Dymna gra Teofila, tak mi się przynajmniej wydaje, dla towarzystwa, bo w spektaklu bierze udział kilkoro jej kolegów ze Starego Teatru w Krakowie z Jerzym Trelą i Radosławem Krzyżowskim na czele. Zestaw znamienitych nazwisk pojawiających się w obsadzie należy uzupełnić nazwiskiem Mariana Dziędziela w roli sepleniącego i przysypiającego Belzebuba. Były więc wszelkie podstawy, by powstało naprawdę zabawne i na wysokim poziomie artystycznym przedstawienie, a jednak z ekranu przez zadecydowaną część spektaklu wieje… nijakością. Dobre momenty aktorstwa charakterystycznego „zaliczają” Maciej Musiał jako Lucjusz oraz Roman Gancarczyk i Grzegorz Mielczarek w „diabelskich” rolach Omnimora i Karborunda. Osobom, które jak piszący te słowa, lubią intensywne kolory, może podobać się scenografia autorstwa Justyny Łagowskiej. Ale to jednak trochę za mało jak na półtoragodzinny spektakl. Na szczęście zawsze można powrócić do „Igraszek z diabłem” A.D.1980.